یک انشا ادبی طولانی یا متوسط با موضوع آزاد میخوام از توی گوگل نباشه به همه تاج میدم

**شب یلدا** شب یلدا، یکی از کهن ترین جشن های ایرانی است که در آخرین روز پاییز و طولانی ترین شب سال برگزار می شود. این جشن در میان بسیاری از اقوام دیگر نیز برگزار می شود و دارای آداب و رسوم ویژه ای است. در ایران، شب یلدا با نام های دیگری مانند شب چله، شب زایش خورشید، شب اول زمستان و شب چله بزرگ نیز شناخته می شود. ایرانیان باستان بر این باور بودند که فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها بلندتر می شوند و تابش نور ایزدی افزونی می یابد. از این رو، این شب را شب زایش مهر یا زایش خورشید می خواندند و جشن بزرگی برپا می کردند. در شب یلدا، مردم دور هم جمع می شوند و با خوردن آجیل، میوه، هندوانه، انار و ... و قصه گویی و شعرخوانی به استقبال زمستان می روند. یکی از آداب ویژه شب یلدا، فال گرفتن از حافظ است. مردم با باز کردن دیوان حافظ و خواندن یکی از غزلیات او، برای آینده خود پیش بینی می کنند. در گذشته، مردم در شب یلدا دور کرسی می نشستند و با روشن کردن آتش، سرمای زمستان را از خود دور می کردند. همچنین، در این شب، قصه گویی و شعرخوانی از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. در بسیاری از روستاها، هنوز هم این آداب و رسوم در شب یلدا اجرا می شود. شب یلدا فرصتی برای گردهمایی اعضای خانواده و دوستان است. در این شب، مردم با هم خوش می گذرانند و از بودن در کنار یکدیگر لذت می برند. شب یلدا همچنین فرصتی برای آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی است. **اهمیت شب یلدا** شب یلدا علاوه بر جنبه های فرهنگی و اجتماعی، دارای اهمیت تاریخی نیز هست. این شب، یادآور پیروزی نور بر تاریکی است. در شب یلدا، مردم با دور هم جمع شدن و روشن کردن آتش، نماد نور و روشنایی را زنده نگه می دارند. شب یلدا همچنین فرصتی برای انتقال فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی به نسل های آینده است. در این شب، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها قصه ها و آداب و رسوم قدیمی را برای فرزندان و نوه های خود تعریف می کنند. **نتیجه** شب یلدا یکی از زیباترین و پرمعناترین جشن های ایرانی است. این شب، فرصتی برای گردهمایی اعضای خانواده و دوستان، آشنایی با فرهنگ و آداب و رسوم ایرانی و پیروزی نور بر تاریکی است. [made by AI] 👑 🐝

کمک کردن در نگاه اول یک رفتار پسندیده انسانی است و کمک کردن به همسایه ها اهمیت و ارزش بیشتری دارد. البته یکی از همسایگان ما که به قول خودش در زندگی به کمک کردن به دیگران بسیار اهمیت می‌دهد، تقریباً از این کارش پشیمان شد. چطوری؟ این همسایه تازه به ساختمان ما آمده بود که یک روز یعنی یک شب به طور ویژه کمکش شامل حال ما شد. ساعت یازده شب بود که زنگ به صدا درآمد. بابا خواب بود اما من تکلیف‌های عقب‌افتاده‌ام را انجام می‌دادم. اول بابا و بعد من دویدیم به طرف در. بابا با چشم‌های سرخ و ابروهای گره کرده در را باز کرد. آقای همسایه جدیدمان بود. گفت:«شما شام خوردید؟ در عالم همسایگی خوب نیست که من سیر بخوابم و شما گرسنه سر بر بالین بگذارید. برای بچه‌ها پیتزا گرفته بودم. برای شما هم…» بابا نگذاشت حرفش تمام شود. با حرص و عصبانیت گفت: «گرسنه سر بر بالین بگذارید یعنی چه مرد حسابی؟ مگه من از کتاب تاریخ فرار کردم که سر بر بالین بگذارم؟ اصلاً مگه تو نمی‌دونی من اگه بدخواب بشم خوابم نمی‌برد؟» همسایه فداکار شانه‌هایش را بالا انداخت و گفت:«نه واللا من که عادت خواب شما دستم نیست.» بابا گفت:«خب حالا دستت اومد؟ زنگ خونه بی‌صاحب شده ما را ساعت 10 به بعد نزن. من شب‌ها ساعت 10 می‌خوابم». کم مانده بود بپرد و یقه مرد بیچاره را پاره کند. بابا داشت در را می‌بست که دویدم تا جعبه را از دست آقای همسایه بگیرم. در همان حال گفتم:«زشت است دستشان را کوتاه کنیم. اتفاقاً ما شام نان و ماست داشتیم و من الان خیلی گرسنه‌ام. نزدیک بود که گرسنه سر بر بالین بگذارم». بابا چشم‌غره‌ای رفت و گفت:«کوفت بخوری که اینجوری آبروریزی نکنی». آقای همسایه با حالی بین خنده و خجالت جعبه را دستم داد، خداحافظی کرد و رفت. کمک به همسایه خوب است ولی نه زوری، آن همسایه باید خواهان کمک باشد. همسایه ما از آن شب به بعد کمک‌هایش را کم کرد. البته من که مشکلی نداشتم اگر هرشب هم حس کمک دادنش گل می‌کرد، اشکالی نداشت فقط خودش از بابا می‌ترسید.

سلام...